…

nóvember sem munt líða hratt líkt og aðrir mánuðir

lykt af kulda þegar ég kom út úr vinnunni í dag. Ég ætlaði að hætta snemma en náði því ekki. Mér fannst égvinna vel en tilfinning fyrir því að vera ekki að gera það sem skiptir máli lúrir alltaf í bakhöfðinu. Ég slugsa samt ekki, alltaf nóg að gera.

tábrotin gerir það að verkum að mig langar að gera allskonar sem ég kem ekki í verk óbrotin. Þegar ég tábrotnaði síðast gat ég hoppað um á einum fæti, nú er ekki nokkur möguleiki fyrir mig að reyna það.

stöðugt hraðar. Þó ég reyni að rifja upp á sunnudagskvöldi hvað ég gerði föstdagskvöld man ég ekkert. Svo rifjast það upp, barnabörn voru hér, tveir gistu en systir þeirra var keyrð heim.

íslenskt sumar, sól og kaldur vindur. Sakna þess hlýja strax.

kynslóða í logni og þurru veðri er ólík samveru í roki og rigningu.

að ég geti deilt garðinum mínum með fuglum, ormum og skordýrum í mesta bróðerni. En stundum þarf ég að grípa til aðgerða þegar ein tegund verður of gráðug. Spreyjaði eplatrén mín í morgun með grænsápublöndu í þeirri von að halda trjánum á lífi. Það er ekki þægilega iðja að drekkja hundruðum padda en vonandi dugði þetta til. Ef þessi aðgerð skilar ekki árangri er spurning hvort ég neyðist til að fórna trjánum eða eitra, báðir kostir slæmir.

lesa bók um konu sem tók sig til 67 ára og gekk frá Georgíu til Main 1955. Ég skil ekki hvernig þetta var hægt, en vildi geta það, ganga þ.e.a.s.

fallegt sumar betra en vott.