…

dvaldi ég í skjóli  þriggja kynslóða og næstu 30 ár þar á eftir  voru kynslóðirnar  fyrir framan mig tvær.  Ég hef í hálfa öld getað stutt mig við þetta fólk  og nærst  á umhyggju þeirra og áhuga á mér og mínum.
Nú er ég komin næst fremst í  röðina  og fyrir aftan mig eru tvær kynslóðir sem skýla sér upp við mig.  Því má segja að á vissan  hátt  eldist ég  tölvuvert  við það að afi minn deyr, tilfinning mín fyrir þeirri ábyrgð sem ég  ber eykst í það minnsta.  Kannski má  líka líta þannig á að ég hafi hækkað í tign eins og afi sagði að ég hefði  gert við hann í þrígang , með því að gera hann að afa, langafa og langalangafa í fyrsta sinn.
En ég finn sterkt fyrir því að varnarmúrinn er þynnri nú en áður. Arfleifð þeirra sem dánir eru situr þó enn í mér. Það veganesti  mun  áfram styrkja  mig og mín ábyrgð  felst í því að kynslóðirnar  sem á eftir mér koma njóti þess einnig. Í hálfa öld hef ég haft fyriri augunum fyrirmynd, sem  hélt stöðugt áfram að stúdera og pæla, vera áhugasamur um menn og málefni, og  gefa  öðrum af sér.  Af því dreg ég þann lærdóm að það að pakka saman og  smækka veröld sína með vana og lífsleiða á þeim forsendum að maður sé kominn á vissan aldur er ekki  nauðsynlegt. Það er hægt að halda áfram að þroskast og  takast á við ný verkefni á hvaða aldri sem er.  Til að standa undir þeirr ábyrgð sem ég ber núna á því að bera áfram það veganesti sem ég hef fengið frá  gengnum kynslóðum þarf ég að taka lífinu af  hógværð og auðmýkt  og muna að engu er lofað og ekkert er sjálfgefið.  Viðhalda áhuga, forvitni og gleði gagnvart  lífinu, umverfi og náttúru. Vera tilbúin að takast á við ögrandi  verkefni.  Sinna mínum nánustu og gefa þeim og öðrum af mér . Fíflast með reglulegu millibili og muna að þakka það sem mér hlotnast.

Ég mun gera mitt besta, vona að það dugi…